Dołeczki

 Wszystko irytuje mnie także ten, a może tamten

W ryj dać mogę dać, samemu sobie jeszcze raz

Kochana kobieta ratuje i łagodzi bóle oraz obyczaje

Uśmiechnie się a potem zapłacze, ból ukoi nasz

Cierpi skarb mój, chory jest i trzeba mu bramę szczęścia otworzyć

Pokazać oczy, zaszczepić wszelkie wrony i do wojny

Przygotować oboje, bo oni są nierozłącznie już razem

Jak dzień i noc, niczym czarne i białe, połówki dwie

Żona i mąż, jeden ogromny choć malutki organizm

Kochają się strasznie bardzo mocno i będą na zawsze razem

Wtedy kiedy spotkały ich największe trudności

Będą żyć razem w swojej chwale, we własnym kontuarze

Na cmentarzu razem przy swoim boku będą oboje

Ktoś kwiaty położy na ich grobie, zapali świeczki

I się pomodli – powie amen