R-r

Czarownica, a na czarownicy jest spódnica Pod spódnicą mieszka chcica Bardzo chciała, żeby ją wylizać Potarmosić i trochę wsunąć Do środeczka, zawartość całą Trochę przesunąć, poprawić i powtórzyć Miseczka napelniona, zupa gotowa Kto teraz posmakuje, ten się zagotuje.

uczucie wielkie skowronek w zeszycie pragnienie o świcie miłość eksploduje krew biegnie w nas siła wzrasta dążenie kiełkuje motyle wznoszą

Chcesz marzeń o to Nie wchodź w błoto

Nadzieja i rzeczywistość Wszystko jest jakoś tak pokoślawione. Krzywe zwierciadło i drogi, które prowadzą przez świat. Zryte czaszki, wytarte dywany, morska breja. Morze, które daje i zabiera. Zycie ludzkie jak garstka piasku w dłoni. Ktoś goni, a inny ciągle płacze. Płaczę. Płacz gasi ogień, z duszy kamienie wyrzuca, czyści nasze oczy. Nie poddawajmy się. Za gwiazdami do przodu. Kochajmy się, szanujmy. Wspierajmy i dajmy ciepło tym, którzy pragną się ogrzać. Zmarźnięte skały, nasze dramaty. Skostniałe serca i nieudane poematy. W jaskini zimno strasznie i znikąd ratunku. Podaj mi rękę i powiedz, że nie będzie już tak strasznie.

Doszedłem do wniosku, że jednak nie możemy być razem. Nie pytaj dlaczego, aczkolwiek za dużo w tym cierpienia. Nie mogę zadawać bólu, sam nie chcę cierpieć. Nie udało się, a bardzo chciałem. Straciłem zaufanie, choć ufałem. Przykro mi. Nie pisz do mnie.

Mam wszelakie pytania i wątpliwości, Czy jest sens utrzymywać takie znajomości, Gdybym zagrał w jakieś swojskie kosci, Albo wydarł swoje serce całe w okazłości. Lecz sensu tej bajki nikt nie znajdzie, Najwyżej nad nami przelecą jakieś ptaki, Nasrają nam na głowe, i harmider bęzdzie, W końcu nadejdzie wiosna, i dreszczyk taki. Wiatr zmyje nasze rany oraz łez kontuary, Pojawią się kolejne krople i ściany blade, Rozczochrane myśli, krajobraz po blędzie, Wszystko teraz zostnie zalane w atrmencie.

Jakże to wszystko jest pogięte, skręcone i zależne, a światło i tak się przebija, przechodzi przez kolorowe witraże i rozszczepia się w pryzmacie. Człowiek jest taki malutki, nie może świata zmienić, a jeszcze fatalniej, kiedy nawet własnej myśli pokolorować nie może. Marzenia nie są duże, nawet małe ich po prostu już nie ma. Przekształcić ostre krawędzie w obłe, ale czy takie ma być jego życie? Obłe życie, co to za fantasmagorie, lepiej kiedy za tęczowym odbiciem, ale nie wiadomo, którym, w końcu nastanie jego ostatnia zamknięta na wyrzucony klucz chwila. W kolorach tęczy na różowe zakręty, a co kiedy kolory są brunatne albo czarniawe? Różane aleje i lawendowe tarasy. Muzyczne kolory, niebieskie dźwięki i czerwone gitary, te twoje i ulubione. Także inne myśli nieciekawe, a nawet te koloryzowane. Życie nie jest koloryzowane i nie będzie, dopóki gdzieś jest jakieś nieszczęście albo ktoś zabija jakieś życie. Dziecko na granicy lub w domu w miejscu napadniętym przez zbrodnicze reżimy, a c...

Koszmary przeszłości, dramat w okazałości Jestem jak prąd, wysokie napięcie. Transformator i jeszcze jakieś zaklęcie. Musisz złapać mocno i trzymać, aż natężenie zejdzie. Przycisnąć do serca, napięcia nie będzie. To tylko prawa fizyki, obliczeń i trochę matematyki. Zanurzyć musisz się w moich ustach. Się wywrócisz, rękę trzeba podać będzie. Otwórz serce, pokaż mi je, niech mnie zabierze. Na bal z gwiazdami, oczami i szczęściem. Zamieszkam w sercu i już napięcia nie będzie. Elektrownie się zatrzymają, ciemno wszędzie będzie. Bez prądu też źle, ale za to jakie naprężenie. Siła będzie i w oczach zamieszkają łabędzie. Nastanie dzień i wtedy rozejdą się wszelkie upiory.

We śnie Będę czekał na Ciebie, Na Twoje tchnienie, Głos łabędzi i uśmiechy, Liczne grymasy i troski inwokacje. Wszelkie kłopoty poranne, Specjalności nasze urocze, Szukać kolejnej bolączki. Tymczasem słońce nie świeci, Koniec drogi cały w ciemności, Tylko żeby było więcej radości, Bez trwogi sny kolorowe, W miłości progi i uniesień mrowie, Kwieciste łąki i nasze uśmiechy, Już teraz się świeci, Księżyc za chmurami. Za chmurami szczęście schowane, Rozeszły się troszeczkę te chmurzyska, Zaczął się dla gwiazdy poranek, Dla tej naszej, kochanej, W niebieskiej koronie i te oczy wpatrzone. Niebieskie źrenice, serce bije, dusza ściska. Kocham Cię skarbie i w tym śnie, Razem z Tobą zacznę urządzać harce.

Jesteśmy na drodze do zabarwionych chmur, atoli pomnika naszych najwspanialszych nut. Nucić namiętnie, razem z wiatrem i słońcem, przez fale na łące i inne takie zające. Kochanie, twoje szczęście zabłysło, aż olśniło, w kolejnej linijce zatrzymało się i zasnęło. Niemrawo zza wielkiej drogi, coś zaświergotało, kilka wrażliwych słów zamkniętych na klucz. Głowa zamknięta, próbuje otworzyć oczy, spojrzeć tam gdzieś daleko, pod jakimś głazem. Kamieniem na końcu tej szarości, jest coś jeszcze, blask odbijający piękny nadziei kwiat marzeń. Nadzieja znalazła pęk kluczy, lecz żaden z nich, wszystkie były inne, bo ani jeden nie był jej dziełem. Więc wzięła narzędzia, dłuta w dłonie, wykuła w granitowej skale pasujące klucze i otworzyła. Przez otwarte drzwi z wdziękiem przeszła, za nią zaczęły gonić słowa, jak gończe grymasy. Nastąpiło cudowne otwarcie, a za nią boska woń, zapach nieziemski, olśnił oblicze i dłoń.

  Dobranoc Kochanie. Do jutra mój skarbie. Będę czekał na Ciebie, Na Twoje tchnienie, Głos łabędzi i uśmiechy, Liczne grymasy i troski inwokacje. Wszelkie kłopoty poranne, Specjalności nasze urocze, Szukać kolejnej bolączki. Tymczasem słońce nie świeci, Koniec drogi cały w ciemności, Tylko żeby było więcej radości, Bez trwogi sny kolorowe, W miłości progi i uniesień mrowie, Kwieciste łąki i nasze uśmiechy, Już teraz się świeci, Księżyc za chmurami. Za chmurami szczęście schowane, Rozeszły się troszeczkę te chmurzyska, Zaczął się dla gwiazdy poranek, Dla tej naszej, kochanej, W niebieskiej koronie i te oczy wpatrzone. Niebieskie źrenice, serce bije, dusza ściska. Kocham Cię skarbie i w tym śnie, Razem z Tobą urządzam harce.